Her içsel yolculuk bir hatırlamayla başlar. Ve her hatırlama, bizi yepyeni bir hâle taşır. Bu seride attığın her adım… Kendine duyduğun güveni yeniden inşa etti. Şimdi artık sadece geçmişi anlamıyor, kendini yeniden şekillendiriyorsun. Bugün eski hikâyeleri bırakıyoruz. Üzerimize yapışan tanımları, başkalarının gölgelerini, “yetersizim” diyen o esk…

Bazen bir şeyleri anlamak zaman alır. Ve bazı duygular vardır ki, ancak derinleştiğimizde hayatımıza yerleşir. Bugün artık sadece hissetmekle kalmıyoruz… İçimizde yeşerttiğimiz güveni toprağa köklendiriyoruz. Kararsız değiliz, ürkek değiliz, kendimizden kuşku duymuyoruz. Bugün, kendimize duyduğumuz güveni sahipleniyoruz. Bu özgüven, geçmişte kazanı…

Bazı günler anlatmak zor gelir. İfade etmek, açıklamak, ispatlamak yorucudur. Sanki var olabilmek için sürekli bir şey olmalı, bir şey başarmalı, bir etki yaratmalıymışız gibi. Ama ya sadece “olmak” yeterliyse? Ya sadece içimizdeki varlığı bilmek, bu dünyanın tam da ihtiyacı olan şeyse? Bugün, o sade bilmeye yaslanıyoruz. Etiketlerden, rollerden, k…

Hayat boyunca pek çok aynada kendimize bakarız. Öğretmenlerin, arkadaşların, ebeveynlerin, toplumun aynaları… Ve zamanla bu aynalar bizim kim olduğumuzu tanımlamaya başlar. Ama ya onlar bulanıksa? Ya o yansımalar, bizim içimizdeki gerçekliği yansıtmıyorsa? Başkalarının bakışlarından şekillenen bir özgüven, çabucak sarsılabilir. Çünkü dıştaki aynala…

Hayatta bazen adımlarımızı yavaşlatan bir şey olur: Kendimize olan inancımızın sarsılması. Bir başarısızlık, bir yorum, bir beklenmedik sonuç… Ve sonra içimizde bir ses başlar: "Acaba yapabilir miyim?", "Yeterli miyim?" Ama bu sorular, çoğu zaman inancımızın bittiği değil,yeniden inşa edileceği noktalardır. Çünkü inanç, bir kez sahip olunup unutula…

Bazen en sağlam sandığımız dayanaklar yıkılır. İnsanlar gider, roller değişir, alıştığımız şeyler kaybolur. Ve biz, bir boşlukta kalırız. İşte tam o an, içimizde duran asıl dayanağı fark ederiz: Kendimiz olmanın gücünü. Koşulsuz, maskesiz, çabasız… Sadece “kendin” olduğunda da değerli, yeterli ve sağlam kalabilmenin huzurunu. Bugün bu içsel temele …

Bazen sığamadığımızı hissederiz. İnsanlara, ortamlara, beklentilere… Sanki olduğumuz gibi değil de, olmamız gereken biri olsaydık daha çok kabul görürdük. Ama gerçek aitlik; uyum sağlamak değil, kök salmaktır. Dünyaya, hayatımıza, bedenimize ve duygularımıza: Olduğumuz hâlimizle “evet” diyebilmektir. Bugün, kendimizi dışarıdan şekillendirmek yerine…

Kaç kere kendimizi ispatlamaya çalıştık? Kaç kere birilerinin "aferin"ini duymadan kendi değerimizi göremedik? Hayat, çoğu zaman bizi değerimizi dış dünyadan almaya iknaetmeye çalışır. Sahip olduklarımız, başardıklarımız, başkalarının bize söyledikleriyle… Ama içimizde sessiz bir hakikat vardır: Varlığımız, olduğu gibi değerlidir. Hiçbir koşula, ba…

Bazen bir kelimeyi söylerken duraksarız. Bazen bir hissi dile getirmeden önce, ne düşünürler diye bakarız. Ve zamanla, içimizde olanla dışarıda gösterdiğimiz şey birbirinden uzaklaşır. Ama özgüven, kendiliğimizi sansürlemeden ortayakoyabilmektir. İçimizden geldiği gibi davranmak, ruhumuzun görünür hâlidir. Bu hâl, en samimi, en dokunaklı, en gerçek…

Cesaret, her zaman büyük kararlar almak değildir. Bazen içimizdeki o küçük sesi dinlemek, bazen “ben böyle hissediyorum” diyebilmek, bazen de artık yürümeyen bir şeyden çekip çıkabilmektir. Ve biz bu cesareti dışarıda aramayız. Çünkü o, zaten bizim doğamızda vardır. Baskı altında ezilse de, unutulsa da, bastırılsa da… O cesaret, içimizde bir yerler…

Bazen düşeriz. Beklentilerimizin gerisinde kalırız. İstediğimiz gibi gitmez her şey… Ve tam da o anlarda, kendimize dair inancımız sarsılır. Sanki başarı, sevmenin şartıymış gibi. Ama özgüven; sadece zirvedeyken değil, aşağıda da kendi yanında kalabilmektir. Hata yaptığında yüzünü çevirmemektir. Kırıldığında kendini yargılamadan tutabilmektir. Bugü…

Bazen en çok da görülmeye çalışırken yorgun düşeriz. Beğenilmek, onaylanmak, takdir edilmek… Tüm bunlar insan olmanın doğal parçaları. Ama ışığımızı sadece dışarıdan gelen hayranlıkla beslemeye çalıştığımızda, içimizdeki kaynakla bağımız zayıflar. Bugün başka bir yerden bakıyoruz parlamaya. Görünmek için değil, içten gelen bir çağrıyla... Kendini i…

Bir şeyi istemediğimizde “hayır” diyebilmek… Bir şey bize iyi gelmediğinde uzaklaşabilmek… İşte tam da burada başlar içsel gücümüzün sesi. Sınırlar, sevgiye engel değil; sevginin sağlıklı akabilmesiiçin bir çerçevedir. Ne hissettiğimizi, neye ihtiyacımız olduğunu bilmek… Ve o ihtiyaçlara sadık kalmak cesaret ister. Bugün, kendi içsel alanımızı tanı…

Bugün… Kelimelerimin değeriyle buluştuğum bir güne uyanıyorum. Artık kendimi susturmayı, içimde olanı bastırmayı değil, kendime yer açmayı seçiyorum. Kelimelerim sadece ses değil, aynı zamanda varoluşumun izleri. Konuştuğumda, paylaştığımda, ifade ettiğimde; yalnızca bir şey anlatmıyorum—aynı zamanda kendimi inşa ediyorum. Ve bugün, sesime yer açıy…

Kaç kere, gerçekten istemediğimiz şeylere “evet” dedik? Kaç kere, kendi sesimizi bastırıp bir başkasının takdirini bekledik? Toplum, aile, arkadaşlar, sosyal medya... Hepsinden küçük dozlarda “onay” toplamaya çalışırken, kendi içimizdeki “tamamlanma” duygusunu ihmal ettik. Ama bugün duruyoruz. Ve soruyoruz kendimize: Gerçekten başkasının takdirine …

Eleştiriler bazen sivri, bazen de sessiz gelir. Dışarıdan bir ses, içerideki sesi tetikler. Kimi zaman küçültür, kimi zaman bastırır bizi… Ama biz bugün, bu sesleri yıkmak için değil; anlamak, ayıklamak ve dönüşmek için dinliyoruz. Her eleştiri bir yol ayrımıdır: Ya kendimizden uzaklaşırız ya da kendimize daha sıkı sarılırız. Bugün dış sesleri süzg…

Bazı yanlarımız sessizdir. Henüz görünmemiş, belki hiç konuşmamış, hatta zamanla unutulmuş… Ama içimizde bir yerlerde hep var olmuş bir “ben” vardır. O iç ses, bazen bir hayal, bazen bir özlem, bazen sadece bir sezgidir. Gizlenmiş ama yok olmamış… Bugün o saklı benliği fark etmeye niyet ediyoruz. Kabuğunun altındaki potansiyeli, sesini kısmış yanla…

Hatalar, yolculuğumuzun bir parçası. Onlar başarısızlık değil, öğrenme anlarıdır. Her düşüş, bizi daha sağlam, daha bilinçli yapar. Bugün, hatalarımıza farklı bir gözle bakıyoruz. Onları korkutucu değil, güç verici birer rehber olarak görüyoruz. Hatalarımızdan aldığımız dersler, içimizdeki özgüveni büyütür. Ve hatalarımızla barıştığımızda, gerçek g…

Her büyük ağacın bir tohumla başladığını biliriz. Özgüven de böyle, küçük ama güçlü bir tohum. O tohum, içimizde saklı duran umut, inanç ve sevginin birleşimidir. Bugün, o tohumu fark etmek ve beslemek için içimize dönüyoruz. Kendimize sevgiyle yaklaşarak, öz değerimizi onurlandırarak… Her olumlu düşünce, her nazik söz, o tohumu büyütür, güçlendiri…

İçimizde saklı duran güç, bazen sessiz bir kıvılcım gibiyanar. Ama o kıvılcım, bizi biz yapan en gerçek parçamızdır. Bugün, potansiyeli uyandırmak için yavaşça içimize dönüyoruz. Dış dünyadan bağımsız, koşulsuz bir güç… Kendimize olan inancımızın, değerimizin ve kararlılığımızın kaynağı. Bu özgüvenle, kendimizi daha derinden tanıyor, sahipleniyoruz…

Bazen en parlak taraflarımızı bile gölgede bırakır hayat. Kendimize duyduğumuz güven, zamanla başkalarının bakışlarında çözülür. Ama ışık kaybolmaz. Sadece gözümüzü dışarıya çevirdiğimizde, içeride ne olduğunu unutabiliriz. Bugün, o içeriye dönüyoruz. Dışarıdan değil, içeriden hatırlıyoruz kendimizi. Bildiğimiz ama unuttuğumuz bir yere geliyoruz: İ…

Sevgili Ruhdaşım, Hoş Geldin! Bugün seni, kendin için güçlü bir adım atmaya davet ediyorum. 21 gün boyunca içsel sesini duymaya başlayacak, gücünü hatırlayacak ve özgüvenini yeniden inşa edeceksin. Peki, neden 21 gün? Çünkü dönüşüm, sadece bir karar vermekle gerçekleşmez. Gerçek bir değişim için zihnin, enerjin ve bilinçaltın birlikte çalışmalı. 🔹 …

Bazen bir fısıltıyla başlar… “Bugün kendime biraz daha nazik davranayım.” Sonra o fısıltı büyür. Bir sabah kahveni içerken kendini onaylarsın. Bir hata yaptığında kendine sarılırsın. Yoğun bir günün sonunda yorgun sesine “Seni duyuyorum” dersin. Ve fark etmeden şefkat, yaşamının ritmi olur. Bugün, bu ritmin bedeninde ve ruhunda nasıl yer ettiğini k…

Şefkat, yalnızca ihtiyaç anlarında değil… Her anda, her nefeste, her seçimde yaşanabilir. Bugün içten bir farkındalıkla kendimize soruyoruz: “Sadece zor anlarda mı kendime nazik davranıyorum?” Yoksa gündelik hayatın içinde de, alışkanlıklarıma, düşüncelerime, sözlerime… Yani tüm varoluşuma şefkatle mi yaklaşıyorum? Şefkat, bir davranıştan öte, bir …

Kendimizi ne kadar sık onaylıyoruz? Sadece başkaları bizi takdir ettiğinde mi değerli hissediyoruz… Hiçbir başarıya tutunmadan, sadece var olduğumuz için değerli miyiz? Bugün, kendimizi dışarıdan değil, içeriden onaylamayıöğreniyoruz. Her yeni gün, kendimize “Sen olduğun hâlinle yeterlisin.” demek için bir fırsat. Ve bu içsel onay, özşefkatin sağla…

İyilik, sadece başkalarına gösterdiğimiz bir tutum değildir. Asıl sınav, kendimize nasıl davrandığımızda gizlidir. İşler yolunda gitmediğinde… hata yaptığımızda… ya da sadece yorgun hissettiğimizde — Bugün, o anlarda kendimize nasıl davrandığımızı fark ediyoruz. Kendimize kızmak mı kolay geliyor, yoksa anlayışla yaklaşmak mı? Bugün bir karar alıyor…

Dış dünya hızla değişiyor. Gündem, duygular, ilişkiler… her şey bazen yorucu bir gel–git hâlinde. Ama içimizde bir yer var; fırtınalardan etkilenmeyen, sessiz ve derin. İşte bugün, o merkeze dönmeyi seçiyoruz. İçsel denge dediğimiz şey, kusursuz bir sükûnet değil… Dalgalansak da, kendimize nazikçe dönmeyi bilmek. Bugün ne yaşarsak yaşayalım, nazik …

Bazen kendimizden bile saklandığımız anlar olur. Koşturmaların, beklentilerin ve seslerin arasında… içimizde neye ihtiyaç duyduğumuzu unutabiliriz. Ama bugün, o unutulmuş alana dönüyoruz. Kendimize, sevgiyle yaklaşmak için bir alan açıyoruz. Yargılamadan, acele etmeden, değiştirmeye çalışmadan… Sadece olduğumuz hâlimize sevgiyle eşlik ediyoruz. Çün…

Bugün özşefkati sadece duygusal dalgalanmalarda değil,sıradan anlarda da yaşamaya başlıyoruz. Bir sabah uyanışında, kahveni yudumlarken… yoğunluğun ortasında nefes alırken… Kendine nazikçe bakabilmek mümkün. Özşefkat bir ilkyardım değil; bir yaşam dili, bir içselritim. O yüzden bugün, küçük anlarda kendimizi hatırlamayı öğreniyoruz. Zihnimiz hızlan…

Bazen kelimeler yetmez… Bir bakış, bir dokunuş ya da bir iç çekiş anlatır olanı. Kalbimizde taşımaya alıştığımız acılar, zamanla görünmez yükler haline gelir. Ama o yükleri taşıyan da, onları bırakacak olan da sensin. Bugün, içsel yaralarımıza bir adım daha yaklaşıyoruz. Sakladığımız kırıklıklara şefkatle dokunmayı öğreniyoruz. Bu iyileşme; “unutma…

Hepimizin içinde konuşan bir ses var… Kimi zaman cesaret verir, kimi zaman da bizi eleştirir. “Bunu yapamazsın”, “Yine aynı hatayı yaptın” gibi cümlelerle yorar, kısıtlar… Ama iç ses dediğimiz şey, yeniden şekillendirilebilir. Bugün o sesi yargıdan değil, şefkatten beslemeyi öğreniyoruz. Eleştiren değil, destekleyen bir sesle konuşmayı... Kendimize…

Bazen güçlü görünürüz… ama içimizde çatlamış yerler vardır. Sessiz kalan cümleler, tutulmuş gözyaşları, içten içe kanayan anılar... Kırıklık dediğimiz şey, aslında en çok görülmek isteyen yerdir. Bugün, o kırık parçalarımıza şefkatle bakmayı seçiyoruz. Üzerini örttüğümüz duygulara nazikçe dokunmayı… O yaraları anlatmaya çağırmayı… Çünkü kırıldığımı…

Bazı anlar vardır, hatırladıkça içimizde bir sızı belirir. Geçmişte söylediklerimiz, sustuklarımız, yaptıklarımız ya da yapamadıklarımız… Zihnimizde tekrar tekrar döner durur. Ve her seferinde biraz daha ağırlaşır. Ama bugün, bu yükleri nazikçe yere bırakmayı seçiyoruz. Affetmenin başkası için değil, kendimiz için olduğunu hatırlıyoruz. Çünkü affet…

Zorluklar bazen ağırdır. Özellikle de içimizde fırtınalarkopuyorsa… “Yapamıyorum”, “Yetersizim” “Dayanamıyorum” gibi düşünceler, yüreğimizde ağır taşlar gibi yer eder. Ve bu taşlar, üzerimize yığıldıkça kendimize olan sevgimiz erir. Ama bugün başka bir yol seçiyoruz. Kendimize karşı nazik, destekleyici, yumuşak bir sesle konuşmayı. Kendimizi kucakl…

Bugün duygularımızın ardındaki sessiz çağrılara kulak veriyoruz. Her gözyaşının, her öfkenin, her gülümsemenin ardında anlatılmak istenen birşey vardır. Duygusal ihtiyaçlarımız, sadece hissetmek değil; anlaşılmak, görülmek, duyulmak ister. Ve en çok da kendimiz tarafından fark edilmek… Bugün, içimizde bastırdığımız ya da yok saydığımız ihtiyaçlara …

Bazı kelimeler ağırdır. Özellikle de kendi içimizden yükseliyorsa… “Yetersizsin”, “Hep böyle yapıyorsun”, “Bunu da beceremedin” gibi cümleler, birer iç yankı gibi zihnimizde dolaşır. Ve zamanla bu ses, gerçeğimiz sanılır. Ama bugün başka bir sesle tanışacağız. Nazik, yargılamayan, destek olan bir sesle. Kendimize anne şefkatiyle yaklaşmayı öğreniyo…

Bazen aynaya baktığımda yalnızca gözlerimi değil, geçmişimide görürüm. Kırılganlıklarımı, pişmanlıklarımı, tamamlanmamış cümleleri... Ve yine de, her defasında içimden bir ses fısıldar: “Olduğun halinle de sevilmeye değersin.” Kendini kabullenmek, kendine savaş açmamaktır artık. İçsel bir barış antlaşmasıdır bu; ne eksiklerini saklamaya çalışırsın,…

Zaman hep ileri aksa da, içimizde bazı anlar asılı kalır. Söylenmemiş sözler, sarılmamış haller, tutulmamış eller… Bazen bir bakış, bazen bir suskunluk… Geçmişin gölgesinde yaşar bugünün ışığı. Ama şimdi, geriye dönüp o gölgeleri yargılamadan izliyorum. Kendimi suçlamadan… değiştirmeye çalışmadan… Sadece o halimi anlıyorum. Ve kalbimle kucaklıyorum…

Bazı yanlarımız dokunsan dağılır… Kimi kelimelerle incinir, kimi sessizlikte unutulur. Ama hepsi, bizden bir parça taşır. Gizlenmiş, utanılmış, bastırılmış olsa da… Oradadırlar... Ve görülmek isterler. Şimdi, içimdeki o narin yerlere gözlerimi kapatmadan bakıyorum. Yargılamadan. Saklamadan. Sadece orada olduklarını kabul ederek. Kırılganlığımı taşı…

Her şeyi tam yapma çabası… Her adımda doğru olma arzusu… Ve sonra, iç sesin fısıltısı: "Yine olmadı." "Yine eksik." "Yine geç kaldın." Ama o sesin karşısına bu kez başka bir ses çıkıyor: Nazik. Anlayışlı. Kucaklayan. Kendime kızmak yerine, anlamayı seçiyorum. Yargılamak yerine, gözlerimi yumuşatıyorum. Kusursuzluk değil, kendime kalpten gelen bir h…

Kusurlar… Gizlemeye çalıştığım, bazen utandığım, bazen içten içe yargıladığım parçalarım. Ama her biri bana ait. Her biri, insan olmanın izlerinden biri. Hatalar, yanlış kararlar, yarım kalan denemeler... Beni eksiltmek yerine, beni ben yapan detaylara dönüşüyor. Mükemmel değilim. Ama gerçek, canlı, öğrenen biriyim. Ve işte tam da bu yüzden tamamım…

İçimde sıkça yükselen bir ses var… Bazen fısıltıyla, bazen sert bir yankıyla konuşan. Yanlışlarımı sıralayan, yetmediklerimi hatırlatan, ep daha fazlasını isteyen… Bu sesle uzun bir yol yürüdüm, ama şimdi duruyorum. Ve bu kez onu susturmak için değil, duymak ve anlamak için yaklaşıyorum. Kendi içime yeni bir ses getirme zamanı: Nazik, yargılamayan,…

Bir ses var içimde, usulca fısıldayan… Kendime yaklaş diyen, biraz dur diyen… Kalabalığın içinden çıkıp, içimin kıyılarına yöneliyorum. Dış dünyanın gürültüsü uzaklaştıkça, Kalbimin kapısı aralanıyor sessizce. Sorulara değil, hislere yaklaşıyorum. Olduğum hâlle, olduğum yerde, Kendimle ilk defa gerçekten göz göze geliyorum. Belki biraz yabancı, Bel…

Sevgili Ruhdaşım, Hoş Geldin! Bugün seni, şefkat dolu, içten ve derin bir adım atmaya davet ediyorum. Şu an bu podcasti dinliyorsan, içinde taşıdığın ve çok ihtiyaç duyduğun şefkat duygusunu tam da kendine yöneltme zamanı! 21 gün boyunca kalbine yaklaşacak, içindeki eleştirmeninsesini yumuşatarak kendine iyi davranmayı seçeceksin. Bu sadece bir din…

Bugün, büyük bir değişimin tam ortasındayım. Her geçen gündaha güçlü hissediyor ve potansiyelimi her anlamda keşfetmeye devam ediyorum. Sınırsız gücümle, hayatımda yeni bir dönemi başlatıyorum. Artık, geçmişin zincirlerinden kurtulmuş bir şekilde ileriye doğru cesur adımlar atıyorum. Her şeyin benim için mümkün olduğuna inanarak, yeni bir başlangıç…

Bugün harekete geçme zamanı! Hayallerime ulaşmak için adım atmaya hazırım. Her geçen gün daha da güçleniyor, cesaretimi topluyor ve içimdeki potansiyeli dışarı çıkarıyorum. Artık, her şeyin mümkün olduğunubiliyorum ve hayallerimi gerçeğe dönüştürme yolunda emin adımlarla ilerliyorum. Geleceğimi yaratmak için gereken tüm güce sahibim. Kendimi bu yol…

Bugün, sonsuz olasılıkların dünyasında ilerlediğimihissediyorum. Her an yeni bir seçim yapma fırsatım var ve bu seçimlerin gücünü tamamen kabul ediyorum. Geçmişin beni sınırlamasına izin vermiyorum; geleceğimde sınırsız olasılıklar var. Kendime güveniyor ve her seçimimde doğruyolu buluyorum. Şimdi, her seçimin bana yeni fırsatlar getireceğini biliy…

Bugün, hayatımda aldığım her kararın arkasında duran birlider olarak kendimi daha güçlü hissediyorum. Her şeyin kontrolü benim elimde ve bu gücü içimde hissediyorum. İleriye dönük adımlarımı cesurca atarken, lider olarak her durumu yönetebilirim. Kendimi her gün daha fazla tanıyorum ve bu yolculukta liderliğimi kutluyorum. Şimdi kararlarımı güvenle…

Her geçen gün biraz daha kuvvetli hissediyorum.Zihnimi ve bedenimi destekleyen, beni ileriye taşıyan bir güç var. Bu gücü içimde hissediyor ve her anın tadını çıkarıyorum. Kendime olan güvenim her geçen gün artıyor, her adımda daha kararlı ve huzurluyum.

Bugün, hayallerimi gerçeğe dönüştürme yolculuğunda bir adım daha atıyorum. Hayal kurmak, başlangıçtır; asıl önemliolan, onları gerçeğe dönüştürmek için attığım adımlardır. Şimdi, her hedefim için harekete geçiyor ve bilinçli bir şekilde ilerliyorum. Zihnimdeki tüm engelleri kaldırıyor, arzularımı yaşamın bir parçası haline getiriyorum. Bu yolculukt…